-"Spójrz, nie trzeba szukać daleko!" - odpowidział mu drugi, udając się za nim i wskazując głową na grupkę arystokratów. - "Tu wszędzie pełno kasiastych burżujów...! Aż mdli..." - szepcząc to do swojego partnera, rozejrzał się wokoło. - "Wygląda na to, że nie rzucamy się w oczy... Wszyscy są zajęci swoimi sprawami... A ludzi coraz mniej... Jak, Hira, uderzamy?"

- Wygląda na to, że już śpią...! - szepnął do niego towarzysz. - Nie traćmy czasu, bo z każdą minutą bliżej "świtu"... - mówiąc to, jeszcze raz rozejrzał się wokoło. Jak na jego niezawodny wzrok, ulice były całkiem puste... - Nikogo już nie ma... Idziemy, Hira?

Przez gęstą czerń nocy przedzierała się jasna postać księcia Kalixa, który kierując się na rynek, zasiadł na brzegu fontanny, patrząc beznamiętnie przed siebie. Był wściekły, jednak na zewnątrz pozostawał chłodny i obojętny. Dookoła panował gwar, ludzie poruszeni byli kradzieżą w domu bogatej arystokratki, on jednak zdawał się być świątynią milczenia...