Po krótkim czasie na polach ćwiczeń pojawiła się postać. Zdawała się nie zwracać zbytniej uwagi na ćwiczącego chłopaka, aby go nie rozproszyć. - "No, no... S64...?"- pomyślał nieznajomy, uśmiechając się nieznacznie pod nosem i zerkając na niego spod przymkniętych powiek. - "Chętnie kiedyś z nim potrenuję..."
Z tymi myślami, bohater udał się na drugi koniec pola, aby w spokoju trenować swoją technikę. Technikę nazwaną przez niego "Pieczęcią piekieł".
Stanął na przeciw jakiegoś starego drzewa, które uprzednio sobie upatrzył. Drzewo nie miało liści i znajdowało się na podsypanym żwirem okręgu. Bylo to jedyne bezpieczne miejsce, które nie groziło w tym przypadku pożarem.
Mężczyzna jednym ruchem wyciągnął z pochwy fioletowo-czarną katanę, unosząc ją ku niebu. Przyłożył palec do jej czubka, schodząc niżej, dotykając zimnej stali boku, nie ostrza, by nie przeciąć sobie palca. Za jego ruchami tworzyły się maleńkie wzory jakby kwiatów, które dochodząc do końca poczęły powoli przemieniać się w ogień. Chłopak potrząsnął mieczem, aby go zdusić. - "A teraz szybciej..." - pomyślał, i wykonał to samo, co poprzednio tylko ze zdwojoną szybkością: przejechał dłonią wzdłóż ostrza na którym natychmiast powstał płomień i z rozpędu uderzył płonącym mieczem w drzewo, które rozpadło się na dwie połowy i zajęło ogniem...

Mężczyzna pokiwał głową. - "Dobrze, że jeszcze ją pamiętam..." - pomyślał, obserwując w skupieniu palące się drzewo, które natychmiast zgasło, kiedy bohater zadzwonił srebrnymi dzwonkami, które przywiązane miał do paska. - "Teraz Lustro Feniksa..." - pomyślał, wykonując przedziwne pieczęci dłońmi, które po ułożeniu w znak trójkąta zaczęły płonąć. Po chwili cała jego sylwetka stanęła w żywym ogniu...

Eve natychmiast machnął ręką 'ku pomocy' dla żywej pochodni zalewając postać wodą i gasząc płomienie:"Piroman, czy jak..?" Zapytał sam siebie poczym podszedł do niedawno zauważonej dziewczyny:"Cześć..Widziałaś tego gościa? Kompletnie postradał zmysły..."

"Wybacz..." Zaczął młodzieniec kłaniając się nisko:" Nie przedstawiłem się. Jestem Eve. Coprawda mieszkamy w tej samej wiosce lecz nigdy nie miale z tobą przyjemności, o pani.." Jego uśmiech był ciepły i szarmancki...

Dziewczyna przewróciła oczami słysząc tekst chłopaka. Cieszyła się że Eve łatwo nie zauważy że mu się bacznie przygląda od czego ma się maskę? " Jestem Ira miło mi Eve. Wiele o tobie słyszałam..." powiedziała lekko podnosząc kąciki ust. Efekt był taki że to co zrobiła nawet przypominało uśmiech

Tymczasem obok dyskutującej pary, młodzieniec, ktory przyszedł to przed chwilą zdażył juz wyciągnąć trzy cześci metalowej rurki, które teraz łączy ze sobą...

"Masz jakąś bliznę?" Zapytał zaniepokojony poczym natychmiast dodał:"Wporzadku, przepraszam ,ze wypytuje..."